De actie van Karst T. is vreselijk. Maar het was geen aanslag. Wat ook de media beweren. En wat Karst ook beweerd zou hebben. Een Suzuki Switft die het wel tot de bus gered zou hebben, had hooguit een paar schrammen veroorzaakt op de bus. Alleen Jacobine Geel durfde het aan om bij Pauw en Witteman, afgelopen vrijdag 8 mei, ter discussie te stellen of het wel een aanslag was.
Wat is er toch met ons land aan de hand? Dagen en dagen van media-aandacht waarin geen enkele nieuwe informatie. Alleen maar exploitatie en exhibitionisme van gevoelens over de “aanslag in Apeldoorn”. Emotie-tv. Vreselijk. Professionele slachtofferhulp, een contradictio in terminis, zou ik zeggen. Maar, ik geef toe, voor een aantal mensen, betekent het een baan. En voor de media kijkcijfers.
De nog levende slachtoffers en nabestaanden zullen misschien enige troost putten uit al die tekenen van medeleven. Maar we kunnenze beter helpen. Hoe kunnen we ze dan beter helpen? Heel eenvoudig: met geld. Het branden van een kaars kost niet veel. En levert ook weinig op. Waarom is er nog geen stichting opgericht om deze mensen te helpen? Waarom hebben de media het daar niet over? Zou ik daar geld aangeven? Dat antwoord zal ik u schuldig blijven, omdat ik vind dat je als je dit zou steunen, je dat zou moeten doen in alle anonimiteit. En niet om je op je goede gaven te lasten voorstaan. Zelfs het Koninlklijk Huis zou aan deze stichting moeten doneren zonder er ruchtbaarheid aan te geven. Ik zou het oprichten van zo’n stichting wel toejuichen.
